Daar sta je dan met je nieuwe auto in Düsseldorf, maar hij kan niet worden overgeschreven, en je kan hem niet mee naar Nederland nemen. Bummer! Snel proberen we te onderzoeken wat de mogelijkheden zijn. Tillmann belt een bevriende autohandelaar, Stefan zoekt op internet, ik bel mijn verzekeringstussenpersoon. Tillman hoort van zijn kennis dat er in andere steden andere openingstijden gelden en koortsachtig gaan we op zoek. Inderdaad vinden we op internet dat de Kfz-Zulassungstelle in Neuss tot 15:30 uur open is. We kijken op de klok en Tillmann denkt dat we dat nog kunnen halen als we snel zijn.    We besluiten met drie auto's te gaan! Ik rijd in mijn zojuist gekochte zwarte bruut, Bart neemt Reina, en Tillmann en Stefan rijden in hun eigen V50, zodat we straks gelijk door naar huis kunnen en niet meer terug hoeven. Bart en ik hebben geen idee waar we heen gaan (geen tijd om het uit te leggen) en moeten de V50 volgen. We zitten midden in Düsseldorf en binnen korte tijd staan we in de file. Nerveus kijk ik op de klok en begin steeds harder te twijfelen of we het wel gaan halen. Door de stoplichten en invoegstroken tijdens de files is het moeilijk om bij elkaar te blijven, en ik kijk wisselend naar voren waar Tillmann ergens rijdt en in mijn spiegel of we Bart nog niet zijn verloren. We slagen erin elkaar in het oog te houden, maar met moeite.    Na ongeveer 40 minuten spanning zijn we in Neuss aangekomen, 15:15. Nog 15 minuten tot het kantoor sluit. De V50 stopt bij een hoog gebouw en Tillmann springt er uit. Hij zegt dat hij alvast naar het kantoor gaat om een nummertje te trekken, gaat snel naar binnen, terwijl wij gaan proberen de drie auto's ergens in het centrum te parkeren. In een labyrinth van éénrichtingsweggetjes vinden we een ondergrondse parkeergarage. Twee lagen naar beneden vinden we drie parkeerplaatsen. Nog 10 minuten. Plotseling realiseer ik mij dat de Duitse nummerplaten natuurlijk nog op de auto zitten, verdorie. Ik roep de andere twee er snel bij en zij proberen de achterplaat eraf te krijgen en ik de voorplaat, wat helemaal niet meevalt bij het schemerlicht in de parkeergarage. De nummerplaat blijkt met twee schroeven vast te zitten, met van die plastic dopjes erop. Na het afpeuteren van de dopjes blijken de koppen van de schroeven helemaal verroest te zijn. Het Volvo gereedschapsetje! Met alle attributen daarin probeer ik de schroeven los te krijgen, met mijn mobiele telefoon als zaklamp. Het is hopeloos, er zit geen beweging in. Een tang hebben we niet. De achterplaat is intussen uit de houder geschoven. Ik besluit over te gaan tot zinvol geweld. Ik trek. Ik ruk aan de kentekenplaat. Plotseling schiet hij aan één kant los, met schroef en al ruw uit de kunststof bumper getrokken. Nog een goede ruk aan de andere kant en ik heb de hele plaat in mijn hand. De tijd tikt door. We gaan snel naar buiten en hopen de kortste weg naar het kantoor te vinden. We zetten het op een lopen, en gaan al snel met zijn drieën over op rennen, het is toch verder dan we eerst dachten.Het moet een apart gezicht zijn. Door de drukke winkelstraten rennen drie mannen, het niets-vermoedende publiek ontwijkend, waarbij één van de mannen twee nummerplaten in zijn hand heeft. Ik verwacht ieder moment een wetsdienaar die ons tot staan brengt met de woorden 'Halt,Polizei!'. Maar dat gebeurt gelukkig niet.    Buiten adem komen we bij het kantoor, 15:27. De ingang is niet te vinden, we staan in een café-restaurant. Opeens schiet het door mij heen: mijn paspoort! Door het gedoe met de nummerplaten heb ik mijn rugzak met mijn paspoort in de auto laten liggen. Ook dat nog! Ik zak door de grond. Stefan belt Tillmann om te vragen waar we naar binnen moeten. Als we hem eindelijk vinden is het precies half vier. Godzijdank heeft Tillmann al op tijd een nummertje getrokken, en dat is onze garantie dat we nog geholpen worden. Maar mijn paspoort is toch echt nodig om een Kurzkenzeichen te kunnen aanschaffen. Bart, getraind roeier, offert zich op en biedt aan om terug naar de auto te rennen om mijn rugzak op te halen, terwijl ik de loketdame aan de praat houdt om tijd te winnen. Ik vul wat formulieren in bij een buitengewoon behupzame dame, en telkens vraagt zij naar mijn paspoort. In mijn beste Duits leg ik uit dat er momenteel hard gerend wordt, maar dat het een paar minuten kan duren.Om 15:40 komt Bart weer aangesprint en kan ik het veelgevraagde paspoort overleggen, waarna ik met een aantal nieuwe papieren in de hand samen met Tillmann het aangrenzende kantoor binnenstorm om de auto uit te schrijven. Opgelucht plof ik in de stoel voor één van de balies, Tillmann in de andere stoel, we hebben het gehaald! We leggen de kentekenplaten pontificaal op de balie, de schroeven zitten er nog in. Poeh poeh, dat was kantje boord, een last valt van me af. De baliedame drukt enige keren op haar toetsenbord en fronst haar wenkbrauwen. Systeem weigert. Ze vraagt aan haar collega naast haar of het daar werkt. Nu ook niet meer. Andere collega's in de zaal roepen door de zaal en alle computers vallen één voor één uit.Ik neem mij voor om mij vandaag niet meer op te winden. De baliemedewerkster probeert haar computer nog een keer, en dan nog een keer. Ik ga er maar eens lekker voor zitten en ben niet van plan hier weg te gaan zonder nieuw kenteken. De IT-afdeling wordt gebeld, de chef wordt gebeld. Het blijkt een storing te zijn in de centrale server, in heel Duitsland ligt de boel plat.De chef zegt dat er tot 16:00 gewacht wordt, en dan is het Schluss. Langzaam tikken de minuten voorbij. We proberen oplossingen te verzinnen met de baliedame, maar zij kan helemaal niets doen zonder computer. Tillmann zit zachtjes voor zich uit te vloeken.Klokslag 16:00 worden wij met zachte dwang naar buiten gewerkt, zonder overschrijving, met de oude platen weer in de hand. #$%^%*&! We besluiten de Nederlands-Duitse vertrouwensband maar eens op de proef te stellen en maken de volgende afsrpaak. Tillmans staat toe dat ik op zijn kentekenplaten naar huis toe rijd, als ik beloof dat ik ze morgen meteen zal opsturen naar hem. Dan zal hij zijn platen inleveren en de auto uitschrijven en daarna onmiddelijk alle autopapier naar mij toe zenden. Ik heb al betaald. Hij het geld, ik de auto mee. Zou moeten kunnen werken. Maar nu moeten de kentekenplaten weer op de auto! Bart wil ergens duct tape proberen te kopen, maar dat valt niet mee. Terug bij de auto duw ik de schroeven weer in de gaten, en zowaar lijkt het weer aardig te zitten. Ik waag het erop. We schudden handen en gaan elk ons weegs.Bart gaat voorop met Reina, want die heeft navigatie. Zo spannend als de middag verliep, zo soepel verloopt de terugreis. De auto rijdt verukkelijk. Om half negen komen we in Alkmaar aan.   De volgende dag (woensdag) stuur ik de kentekenplaten op per DHL, en vrijdag rond het middaguur worden de papieren door UPS bezorgd bij mij.   En de moraal van het verhaal? Ik weet nog niet welke les er valt te trekken uit dit alles.Wie het weet mag het zeggen... [Wordt vervolgd]
 (Link naar de vorige delen: Deel 1 en Deel 2)  [edit] Naamswijziging, de initiële naam Nero is vervangen door Black Jack