(Deze tekst is in een iets andere vorm al hier te lezen: Even voorstellen) 

Toen ik als 20 jarig broekie mijn eerste auto ging uitzoeken ging ik natuurlijk direct naar de Volvo dealer (via de achteringang trouwens). Vanaf mijn twaalfde was ik al hopeloos verliefd geworden op Volvo's door de 240 die de ouders van een vriend hadden. Een bijna elegante tank. Bij de garage aangekomen bleek helaas vrij snel dat die machtig grote bakken die ik zo graag wilde hebben niet erg betaalbaar waren voor mij. Ik moest het doen met een kleine 440 uit 1990. Dit wagentje heeft mij bijna 100.000 km zonder noemenswaardige problemen weten te vervoeren en ik was eigenlijk van plan om hem op te rijden.

Maar afgelopen maart begon het te kriebelen, ik reed de 440 al bijna 5 jaar en een estate is af en toe wel makkelijk i.v.m. de ruimte (je zoekt excuses). Daarnaast was ik bijna elke week depressief als ik weer 50E naar de pomp had gebracht. Ik ging op zoek naar een Volvo station op gas, zodat ik zonder mijn OV-kaart goedkoop kon blijven rijden. Ik nam me voor rustig te gaan kijken, en dan uiterlijk in november tot aanschaf over te gaan. Maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Nadat ik had gekeken naar een stinkende, afgeragde 850, viel mijn oog meerdere malen op een 940 Polar uit nov-94. De prijs was helaas wel iets boven mijn budget, werd zonder garantie aangeboden bij de dealer en de kleur (paars) schrok me ook wel een beetje af. De auto was wel dealeronderhouden, had een lage kilometerstand (3ton) en zo'n beetje alle accesoires die je je maar kan indenken.

Op 1 april, een loze zaterdag, toch maar snel wezen kijken bij de Volvo dealer (naar de 940 dus). De verkoper zou mijn beste vriend niet worden, dat was al vrij snel duidelijk. Gelukkig wilde ik dan ook niet de verkoper kopen, maar de Volvo. De verkoper wist ook dat het 1 april was, want hij vroeg me of ik wel serieuze koopplannen had. Tijdens de proefrit ben ik naar een bevriende monteur gereden en hebben we de auto op de brug gezet. Op een losse bout bij de uitlaat en een niet werkende raambediening na was er helemaal niets op de wagen aan te merken. Na de proefrit de verkoper een lijstje gegeven met actiepunten (nieuwe banden, die bout, de raambediening, lekke luchtslang en nog wat kleine dingen) en de auto gekocht. Mijn 440 heb ik niet ingeruild, want voor die 175E die ik er voor zou krijgen geef ik hem nog liever weg. Toen kwam het moeilijkste: eigenaar zijn van een auto die je over 5 dagen pas op kan halen.

Bij het ophalen bleek nogmaals dat de verkoper mijn vriend niet zou worden. Hij dacht blijkbaar dat ik het keuringsrapport niet zou bekijken, want hij zei (onterecht) dat er een steekproef op was geweest. Hij zei trouwens ook onterecht dat de beruchte bout weer gemonteerd was. Na de koop ben ik nog een keer of twee teruggeweest, ik hoorde namelijk hinderlijke resonantie. Ik dacht dat de banden niet goed gebalanceerd waren, maar het bleek de uitlaat te zijn, waar ik helaas mee moet leren leven. Tevens is toen de bout vastgezet en de luchtslang gerepareerd. Gelukkig werd ik toen geholpen door iemand van de werkplaats, die me uitermate goed en netjes geholpen heeft.

Twee foto's van zijn/haar eerste fotosessie: