Zo nu en dan overkomt mij een onweerstaanbare drang om 'eens naar wat anders te kijken'. De berekeningen die ooit aantoonden dan mijn huidige Volvo 940 zo'n beetje de financieel meest economische optie was (van alle automerken en types, ter wereld!) voor wat betreft autorijden leg ik dan plotseling heel gemakkelijk opzij. Net zo makkelijk komen er dan legitieme redenen op tafel om voor mezelf te verantwoorden dan het een logische, zo niet noodzakelijke, stap is om naar wat anders te kijken. Want zo'n climate control is toch wel erg fijn gedurende die twee weken in het jaar dat het écht niet te harden is in de auto, qua warmte. En het is toch ook wel heel vreemd dat alleen ik als bestuurder me veilig waan vanwege de in het stuur verstopte plofzak. En ja, natuurlijk is 13 jaar ook alweer een hele leeftijd voor een auto. Op zulke momenten verlekker ik me avond na avond op Marktplaats aan Volvo V70's van een recent bouwjaar. Mét turbo. In elk geval minstens 170 pk. En climate control. Gescheiden. All Wheel Drive liefst. Ik overweeg zelfs of het mogelijk zou zijn om de hond toch nog te kunnen vervoeren in een S60 of S80. Zeker als ik van die modellen een mooi exemplaar te koop heb gezien ben ik er van overtuigd dat de hond best op de achterbank kan. Of desnoods in de kofferbak, met het skiluikje open voor de verse lucht. Het aanvankelijke budget verruimt gedurende de avond langzaam maar zeker met honderden, zo niet duizenden euro's. Meestal kom ik er dan op het eind van de avond, als enig realisme zich weer wat meester van mij maakt, achter dat de enige echte juiste opvolger van de 940 een recente V70 zou zijn. Minimaal model 2001, of recenter. Zuchtend moet ik dan constateren dat het inmiddels al verruimde budget bijna verdubbeld moet worden om zo iets aan te kunnen schaffen. En meestal is dat gegeven frusterend genoeg om het hele idee te laten varen.

De volgende ochtend voel ik me dan vaak tevreden. En trots omdat ik de verleiding heb weerstaan. En als ik dan in mijn oude trouwe 940 stap, die er met half dichtgeknepen ogen toch écht als nieuw uitziet, de deur met het vertrouwde geluid hoor dichtslaan en mezelf eens goed in de bestuurdersstoel nestel, dan voelt dat eigenlijk best okee. Best goed zelfs. En ik geniet van het volste vertrouwen dat ik in mijn 940 heb, ik weet gewoon zéker dat ik op 'm van aan kan. Elke dag weer. En dat vind ik knap, van een auto die bijna 34 keer de diameter van de Aarde aan ervaring heeft. De 940 is dan toch ineens weer de Rolls-Royce onder de auto's, zogezegd. Stoelverwarming aan, starten maar, en gaan!