Mijn liefde voor Volvo's, en dan met name de 700/900, gaat al even terug, om precies te zijn tot 1991.

Wij hadden op dat moment twee kinderen en nummer drie diende zich aan. Mijn schoonouders reden in de zeventiger jaren altijd in stationauto's (Peugeot 504), en toen ik nog jeugdig was en mijn wilde haren nog niet uitgevallen waren appelleerden dergelijke 'aannemersauto's' in het geheel niet aan mijn wensen.

Maar de stationauto begon in de tachtiger jaren steeds populairder te worden, en het praktisch nut werd mij steeds duidelijk bij het uitbreiden van mijn gezin. Mijn laatste twee auto's waren BMW's 525 en 528 geweest.

Eigenlijk vond ik alle stationauto's lelijk, behalve de Volvo 700, en dat kwam omdat deze auto in tegenstelling tot de meeste andere stationauto's geen achterkant had die omhoog ging. Alle anderen zagen eruit als een sedan waaraan een 'aanbouw' gedaan was, d.w.z. het dak ging omhoog, de achterramen liepen scheef of waren te klein of hadeen rare randjes, en de achtedeurkozijnen waren meestal duidelijk uit de sedan gekomen.
Zoniet de 745/765: het dak gaat strak rechtdoor, de achterramen passen precies in lijn met de overige ruiten, en de achterdeuren zijn a.h.w. ontworpen voor de Estate, ze passen perfect. Een 765/745 zag er uit of ze eerst de Estate hadden ontworpen, en daarna pas de Sedan! Dus de keuze was gemakkelijk geworden: de enige station die de toetssteen van mijn kritiek kon weerstaan was de Volvo 745 (de 765 was te duur en te zeldzaam tweedehands).

Ik kocht in augustus 1991 een Volvo 745 GLE uit 1987, in USA uitvoering, met kinderbankje achterin. Een heerlijke auto, het enige wat ik echt miste was de mooi BMW 6-cylinder die ik gewend was. Deze auto heb ik eerst vier jaar als auto van de zaak gehad, en daarna vier jaar in privé. Marlies vond het namelijk niet kloppen dat ik vaak in mijn eentje in die grote auto zat, terwijl zij overdag met de kinderen en vriendjes en attributen en boodschappen rondreed. Ook vond ik het zelf een fijn idee dat wat mij het liefste was (mijn gezin) zo veilig mogelijk aan het verkeer deelnam, dus de deal was gauw gemaakt: Eind 1995 kreeg zij de Volvo, en ik een strikt zakelijk gereden andere auto. Weer een BMW 525, met een prachtige 6-cylinder .

Maar een mens wil ook wel eens wat anders, en in 2000 zag ik een Oldsmobile Silhouette (=Chevrolet Lumina APV en ook Pontiac Transsport) te koop staan bij een garage in het dorp. Ik vond al een tijdje de Renault Espace een leuke auto, en ook deze Olds was van plastic, pardon, hoogwaardige composietmaterialen gemaakt. Zeven personen, een zee van ruimte en .... een 6-cylinder! Boterzacht rijdt deze auto, Amerikaans comfort op een hoog niveau! Mijn gezin vond het maar een rare schuit, en had toch wat moeite onze trouwe 745 weg te doen. Maar ik kon genoeg argumenten verzinnen, en in die tijd dacht ik nog dat 13 jaar al heel oud voor een auto was. Niet wetend dat ik tegenwoordig Volvo's pas koop als ze minimaal 15 zijn .

Bovenstaande foto's zijn gisteren genomen. Het is inderdaad een heerlijk vakantieauto gebleken, en er is menig kilometertje afgelegd met zes of zeven personen. Een voordeel is bijvoorbeeld dat behalve de vriend van oudste dochter ook nog mijn schoonmoeder mee kon.

Een memorabel moment was trouwens toen ik een auto vol padvinders had (pardon: scouts) en de leider mij vroeg: "is dit soms een electrische auto? Ik hoor de motor helemaal niet". Duidelijk geen autokenner dus. Maar wel heel leuk met kinderen . Hier een fotoalbumpje.

Inmiddels neemt het kinderaantal dat mee gaat in de auto weer af, en heb ik nu een zakelijke auto met lage bijtelling (de 965) waar genoeg ingaat, en met een 6-cylinder die mijns inziens zelfs de BMW in de schaduw stelt. Marlies vind de Olds toch wat onhandig in parkeergarages en in de stad door zijn ruime formaat, en zoals te lezen valt in mijn dagboek is Reina erbij gekomen. Marlies gaat dus met Bor rijden (ook zij is wel een beetje liefhebber van Volvo geworden), en de Olds moet het veld weer ruimen. Vanavond een advertentie gezet op marktplaats. Ik ben benieuwd hoe snel hij weg is.