Voor een 15-jarige vind ik het puberen nogal meevallen bij Reina. De jeugdpuistjes zal ik natuurlijk weg moeten werken, maar haar (weg)gedrag is prima, en zij laat zich zeer gewillig sturen. Dat hoor je wel eens anders. Dit was in ieder geval mijn voorlopige conclusie na de af en toe wilde rit van donderdag.

Ondanks dat het donderdagavond na terugkomst laat was, was het vrijdagochtend weer vroeg. Om 6 uur ging de wekker, zodat ik op tijd bij de RDW in Amsterdam zou kunnen zijn. Bart had zich in een eerder stadium al als vrijwilliger opgeworpen om ons te begeleiden, en een man met ervaring leek mij wel handig. Twee weten meer dan één, misschien moesten we af en toe wat spieren laten rollen om meer medewerking te krijgen daar, en last but not least: gezien de verwachtte verplichte wachttijden leek het me een stuk gezelliger!

Om zeven uur Bart opgehaald (in Alkmaar) en hem het stuur in handen gegeven. Op die manier kon ik mij ten volle concentreren op Reina's interieur en eventuele rammeltjes, en de rit vanuit bijrijdersperspectief beleven. De reis ging vlot, Bart wist de weg, en om kwart voor acht stonden we bij de RDW op de stoep. De vestiging bestaat uit een een hele grote garage met vijf zogenaamde 'banen' waarover je aan de ene kant de garage in gaat en aan de andere kant er weer uit komt, met het uiterlijk van een soort busremise. Daarnaast een gebouw met kantoren en een wachtruimte.

Wij dachten dat ze om kwart over acht open zouden gaan en wilden daarom om acht uur de eerste zijn. Helaas stonden er om kwart voor acht dus al zes mensen voor ons, maar een meevaller was dat de deur al gelijk open ging, we hoefden niet langer buiten te staan. Bij binnenkomst krijg je een nummertje uit de automaat, en dan is het wachten tot de zoemer gaat en je door de anders afgesloten deur naar de lokketten mag. De wachtruimte is heel eenvoudig, maar wel met een televisiescherm waarop de hele dag TV-Noord-Holland aan staat. Ik had die TV heel graag ingeruild voor een koffiemachine, die opvallend ontbrak! Verder is het wel schrijnend dat je volledig incommunicado bent naar enige medewerker toe, die zijn hermetisch afgesloten voor de kennelijk door het wachten steeds agressiever wordende bezoekers. Achter een wand van gewapend glas zijn drie loketten te onderscheiden.

Om half negen ging de zoemer bij ons nummer. We mochten de magische deur door. De dame achter het loket was heel vriendelijk, en zij vulde een A4tje in met allerlei aanvraaggegevens. Er werd wel één belangrijke vraag gesteld: wilt u ook gelijk een APK keuring? Dat leek me wel zo handig, dus beaamde ik de vraag. Tip: als het druk is en je hebt haast, doe het dan niet. De procedure zonder APK is veel sneller!]
We kregen het formulier mee, en mochten de auto opstellen in baan 2. Daar stonden natuurlijk al de andere zes die eerder waren voor ons te wachten. Het wachten leverde wel interessante gesprekken op met de andere wachtenden. Één man haalde als handelaar bijzondere auto's uit de USA en stond daar nu met een Mercedes SL uit 1964, een prachtige wagen.

Om half tien waren we aan de beurt. Auto naar binnen rijden, keurmeester erbij, en daar begon het. Eigenlijk een gewone APK keuring waarbij gelijk de autopapieren en VIN vergeleken werden. Daar zit ook de tijdsbesparing als je geen APK laat doen: je hoeft niet de baan op, het is aan veel snellere visuele controle die buiten op de parkeerplaats kan desnoods. Komisch is wel dat bij de deur van de garaga een schildje gemonteerd zit: 'RDW Erkend'. Ambtenarenhumor?

Helaas waren er een paar problemen: het begon met de CO meting, de waarde kwam niet onder de 5,5 terwijl hij onder de 3.0 moest zijn. Nadere inspectie leerde dat de uitlaat lek was (had ik natuurlijk wel al een beetje gehoord), en dat de handremkabel rafels vertoonde. Afgekeurd! Gruwel, teleurstelling! Dat van die kabel en uitlaat is natuurlijk niet zo'n probleem om te herstellen, maar die CO verbaasde mij echt, zij liep heel mooi en zuinig en had een geldige Tüv, en ik verdenk de Duitsers toch wel van enige grondigheid. En wat zou de oorzaak kunnen zijn? Enfin, we kregen weer een nieuw formulier mee, en daarmee moesten we weer de wachtkamer in, wachten tot we werden opgeroepen.

Na enige tijd werden we opgeroepen en mochten we weer door de deur naar het loket, vervolgens moest ik bij het loket 96,- Euro betalen (inschrijving en tenaamstelling), en met wéér een nieuw formulier werden we naar de Douane BPM gestuurd. Het was nu half elf.

Voor het goede begrip moet ik eerst even verduidelijken dat de Douane en RDW twee geheel los van elkaar staande organisaties zijn, die slechts door het (nood)lot bij elkaar in één gebouw geplaatst zijn. Om ons burgers beter van dienst te zijn.
De Douane heeft geen wachtkamer. Ook geen koffie. Wel twee stoelen op een miniscule gang. En nog meer wachtende mensen, omdat niet alleen bijna iedereen die de RDW bezoekt er al zat, maar er ook nog eens mensen bijkomen die niet naar de RDW gaan maar alleen maar naar de Douane. Daarom hebben ze ook maar één (1) loket. Wat ze ook weer hebben is zo'n fijne electrisch bedienbare afgesloten deur, om te voorkomen dat het getergde gepeupel en masse de trouwe wetsdienaren over de toonbank trekt.

Het is een beetje zoals bijvoorbeeld bij een studentenvereninging: door mensen bij elkaar onder druk in de ellende te storten ontstaat er een verbroedering onder de slachtoffers. Van armoe ga je grapjes maken en wordt het wachten toch nog dragelijk. Bij gebrek aan stoelen kan je staan, in de vensterbank zitten, tegen de muur leunen, of tussen de buitendeur gaan staan zodat er af en toe wat broodnodige zuurstof naar binnen kan.

Om half twaalf konden we naar binnen. Toen hadden we wel een bizarre ervaring. Ongeveer 10 minuten stonden Bart en ik voor het loket, en we werden totaal genegeerd. We zagen voornamelijk ruggen van mensen die zich in het krappe kantoor ophielden, en iedereen vermeed oogcontact met ons, ondanks de gesprekken die wij op steeds luidere toon met elkaar voerden. Aan de andere kant van de glazen deur (de gang) werd het gemor van de overige wachtenden steeds luider.

Eindelijk wendde een vriendelijke douanemedewerker zich tot ons. Er moest eerst een formulier ingevuld worden, de man vroeg daarna welke uitvoering 960 het was, basis of Executive, en ik antwoorde 'het basistype'. 'Dat zou ik ook gezegd hebben', zei de ambtenaar. Vervolgens presenteerde hij mij een lijstje met accessoires en akelig hoge prijzen erbij.
'Nu vraag ik u om naar eer en geweten aan te kruisen welke accessoires van deze lijst op uw auto zitten'.
Ik las de lijst, en voelde paniek. Alle accessoires zaten erop, van schuifdak en ECC tot metaallak! Ik begon te rekken.
'Ja maar, volgens mij zijn dit standaard accessoires die er altijd op zitten' probeerde ik.
'Nee meneer, volgens Volvo Nederland zijn dit de extra's die niet op de basisuitvoering zitten'.
Ik bleef aarzelen, wat te doen, waar kwam ik mee weg, en wat zouden de gevolgen zijn, de volgende stap zeg maar. De ambtenaar zag natuurlijk mijn vertwijfeling en boodt hulp.
'Als u het niet weet, dan gaan we gewoon nu samen naar de auto, om het te bekijken'.
Dat hielp. Als een speer zette ik bij ongeveer de helft een kruisje, en probeerde de duurste opties weg te laten. Intussen was ook duidelijk geworden dat sinds 1 januari de regels gewijzigd zijn, en nu de BPM per maand wordt afgeschreven en de afschrijving ook langer dan 10 jaar doorgaat. Op deze pagina staan de percentages precies. Uiteindelijk viel het mij erg mee, de totale te betalen BPM bedroeg 532 Euro na een afschrijving van 95,75%.

Je kan daar alleen met PIN betalen, dat lukte, en toen waren we klaar. Het was 12:00 uur. De gegevens worden 's nachts verwerkt in de computers, op maandag gaat er een kentekenbewijs aangemaakt worden en waarschijnlijk dezelfde dag nog of anders dinsdag verstuurd worden. Met dit kentekenbewijs kan je bij bepaalde bedrijven kentekenplaten laten maken, de allerlaatste stap.

We hebben samen nog even een kop koffie gedronken in een café in Halfweg, en zijn naar Alkmaar gegaan. Aansluitend ben ik naar Volvodealer Van Kuyk in Alkmaar gegaan om een APK af te spreken. Ik werd met enthousiasme ontvangen, iedereen vond het wel interessant zo'n Duitse import 960 en zij trok heel wat aandacht. De chef werkplaats, Pepijn, zette Reina gelijk op de brug om een eerste snelle inspectie te doen ter voorbereiding van de APK i.v.m. onderdelen bestellen. Hij was onder de indruk. 'Een hele goede auto, en een goede aankoop' zei hij tegen me. 'Er is niet gerommeld aan deze auto, alles nog origineel en goed onderhouden.' Dat klonk als muziek in mijn oren! En het mooiste was nog dat bij de gasmeting alles in orde was, zelfs wat aan de magere kant. Een hele opluchting, maar begrijpen doe ik het niet. Wat kan er dan bij de RDW geweest zijn dat zij zulke hoge waarden gaf voor CO? De handremkabel bij de achteras en de uitlaatdemper worden in ieder geval vervangen.

Donderdag gaat zij erheen voor de APK, en ik weet nu zeker dat zij goedgekeurd wordt. Tot en met maandag 31 maart mag ik nog rijden met het Duitse kenteken.

Een hele belevenis, zo'n dagje RDW en Douane BPM.