Woensdag 26 maart 2008: De tocht is zorgvuldig gepland. De nachttrein naar Offenburg, vier minuten overstaptijd, en dan de Regional Express naar de Bodensee. De details van het 'slapen' in een nachttrein zal ik de lezer besparen, maar met drie vreemden in een kippenhok urenlang in het donker op een hard bankje liggen schokken deed mij bovenmatig naar de terugrit in een Volvo 960 verlangen. Aansluitend om kwart over vijf 's morgens over het station van Offenburg gerend op zoek naar Gleis 4, en geheel tegen de verwachting in is het ook nog gelukt de krappe aansluiting te halen. Het tweede deel van de treinreis was overigens wel heel mooi, bij het ochtendgloren gleed ik stilletjes door een besneeuwd Schwarzwald.

Op het station van Überlingen om 08:45 stond Herbert mij op te wachten, met Reina natuurlijk. Ik kreeg de sleutels aangereikt en wij zijn naar het terein van de Kfz-Zulassungsstelle gereden. Wat het meest opviel was hoe licht zij stuurt. Het bleek dat een half jaar geleden het stuurhuis is vervangen door een nieuwe(!). Op de parkeerplaats heb ik een aantal rondjes om de auto gelopen, voor de vorm wat tegen de banden geschopt, quasi-geleerd onder de motorkap gekeken, en besloten dat ik het hele eind niet voor niets was gekomen en haar mee wilde nemen. Ik ging er vanuit dat voor het technische gedeelte de Tüv aankoopkeuring de gekke dingen wel zou melden, en hoewel het uiterlijk wel wat was getekend door de nodige gebruikssporen, was het totaalplaatje goed.

De Kfz-Zulassungsstelle was een belevenis. Toegegeven, als je precies weet hoe het moet kan het sneller dan de zeven keer die ik van loket naar loket gestuurd werd, en kan het bij slechts vier keer loketwissel blijven. Maar toch is een portie geduld en veel tijd wel een vereiste. De goede manier is:

1. Zorg voor een verzekeringsbewijs voor de te exporteren auto, op Merk/type en VIN-code. Dit kan je bij de Kfz kopen, maar je kan het ook eventueel (goedkoper) zelf tevoren regelen via bijvoorbeeld aanbieders op internet. Ik heb het aan het 'loket 1' (de nummerplatenman) op het kantoor gekocht voor 106 Euro voor 5 dagen, incl de nog te leveren kentekenplaten. Het kan ook voor 14 dagen, maar dat kost 170 Euro.
2. Vraag een tijdelijk kenteken aan (Kurzkenzeichen) bij het tweede loket, middels een roze formulier en het verzekeringsbewijs dat je net bij loket 1 hebt gekocht.
3. Met het bewijsje dat je bij loket 2 hebt gekregen ga je weer terug naar loket 1, en de nummerplatenman daar maakt nu twee kentekenplaten voor je, met daarop gestanst de einddatum (over vijf dagen dus).
4. Met een nieuw formulier en je nummerplaten ga je nu naar loket 3, dit is de kassa, waar je 10,50 betaalt voor dit tijdelijk kenteken, en waar de loketmevrouw er vervolgens een paar mooie adelaarstickers op plakt.

Nu mag jezelf feliciteren en de nieuwe platen op de auto bevestigen.

Wat niet lukt is:

• De loketmevrouw proberen te overtuigen dat je de auto al in Nederland hebt verzekerd (ook al heb je een bevestiging van je verzekering mee).
• De loketmevrouw proberen over te halen om het tijdelijk kenteken op een bedrijf te zetten i.p.v. op jouw persoon (ook al heb je een uittreksel van het handelsregister mee).

Na dit avontuurtje, dat een uur heeft gekost (mede door onze fouten, en het feit dat de loketten in verschillende lokalen zijn met telkens weer een rij mensen), zijn Herbert en ik naar een café gegaan, om onder het genot van Kafee und Kuchen onze papieren uit te wisselen, de verkoopovereenkomst te tekenen, en de betaling te doen.

Om het te perfectioneren heb ik via internet bij de douane gemeld dat ik vanaf vandaag met een auto met buitenlands kenteken in Nederland rijdt en daar de ontheffing van maximaal 15 dagen voor wil. Om dit te doen zijn we naar het kantoor van Herbert gereden, en mocht ik zijn computer even gebruiken.

Na het handenschudden kreeg ik nog een fles zelfgemaakte Schnaps mee van hem, en begon ik de terugreis om 11:45. Eerst even goedkope benzine getankt (1,38) voor de dorst van Reina, en een Capucino voor onderweg voor de dorst van de vermoeide bestuurder.

Nu komt het leukste deel, en eigenlijk valt daar het minst over te vertellen. Kennelijk is het leuker om uitputtend over problemen te praten. De reis ging gewoon goed. Het eerste deel was het rustig op de weg, en kon ik gelijk een kruissnelheid van 160 aanhouden, met uitschieters naar boven en naar beneden. Eenmaal bij Stuttgart werd het drukker, en bij Köln liep het verkeer een beetje vast. Reina snorde blij bij elke snelheid. Ergens halverwege gingen we door de 250.000 km.

Bij het opnieuw tanken bleek dat Reina 55 liter had gebruikt voor 526 km, 1:9,5 dus. Voorwaar een mooie score gezien de hoge snelheden die we gemaakt hadden. Vlak voor de grens van Nederland (op de A3) bedacht ik mij dat ik de topsnelheid nog niet geprobeerd had, dus toen het verkeerstechnisch even kon heb ik de plank tot de bodem ingetrapt. Bij 205 km op de teller moest ik echter weer afremmen wegens het overige verkeer. Nee, ik wil nog niet dood, bedacht ik mij.

Aankomst om 20:45, na 26 uur van huis geweest te zijn. Het is een mooi etmaal geweest!