Liefde moet groeien. Nadat ik onvrijwillig afscheid heb moeten nemen van mijn vorige 740 sedan automaat, voorzien van Draco's en halflederen interieur had ik niet verwacht dat ik een andere 740 weer net zo veel zou gaan waarderen.

Mijn huidige donkergrijs-metallic 740 Estate uit 1990, met tussenneus, heeft wel even nodig gehad om mij te doen inzien dat ook deze 740 mijn waardering waard was. Ik ben nog altijd een groot liefhebber van de oude (<1989) neus met die gekke schuinlopende 'voorspoiler' en de metaalkleurige rand onder de enorme koplampen. Maar sinds een paar weken ga ik mijn huidige Estate steeds meer waarderen. Een laagje lijnolie op de bumpers heeft mijn ergernis over het wit uitgeslagen plastic grotendeels weggenomen. En eigenlijk is die tussenneus ook best strak, met die vloeiend vormgegeven voorspoiler. En verdorie, die witte knippers voor staan 'm toch eigenlijk ook wel erg goed! Binnenkort ruil ik mijn stalen velgen met 940 wieldoppen in voor DE lichtmetalen velgen voor een 740: 15" Draco's. Op wat kleine gebruikssporen na ziet ie er dan eigenlijk best strak uit. En ach, dat halflederen (of volleder) interieur komt wel een keer. Ik mag allang van geluk spreken dat ik waarschijnlijk een van de weinige estates bezit met een hemeltje dat er verdomd strak bij hangt. De enige luxe die ik echt mis zijn de electrische ramen voor. Ik vind het nog altijd bizar dat ik mijn raam open moet zwengelen, terwijl het schuifdak met een druk op de knop soepeltjes electrisch openschuift.

De komende tijd ga ik motorisch nog e.e.a. aanpakken. Zo wil ik de gasklep en het gasklephuis reinigen en de motor eens goed afstellen. Kleppen stellen is ook geen overbodige luxe, en de LPG-specialist mag voor mij de Vialle installatie wat beter afstellen omdat mijn CO-uitstoot iets aan de hoge kant is. Als het me ook nog lukt om die trilling in de aandrijving weg te nemen die ik nu op de snelweg bij gas los (dus ook bij schakelen) ervaar ben ik een tevreden mens.