't Is een uitdrukking die ik en mijn kersverse bruid sinds langere tijd bezigen, dit naar aanleiding van de steeds indrukwekkendere benamingen van de Street Fighter reeks. Als we iets dus helemaal super vinden dan worden de onderscheidingen al snel toegevoegd.

Vorige zaterdag heb ik ter gelegenheid van de PKKKK dag te Marknesse mijn Manual Boost Controller (MBC) ingebouwd. Kees & Toon, Toon & Kees, nogmaals bedankt!

Na de nodige schema's opgezocht te hebben (met dank aan Kees voor het lenen van bandbreedte, papier en inkt) en het broodnodige overleg met de hele Volvo denktank zat het kleinnood er eigenlijk binnen de tien minuten in. Door het ontbreken van een drukmeter besloot ik met de ramen dicht en de radio uit wat te gaan testrijden, hierbij speciaal gericht op ongewone geluiden, kleine pingeltjes, rammeltjes of knallen uit de uitlaat.

De zon stond hoog aan de hemel en de motor was nog behoorlijk warm van de "lange" rit naar Marknesse. Na 5 kilometer was de olie wel voldoende opgewarmd en ben ik teruggekeerd. Ik gaf Haddock behoorlijk de sporen. Hij hield het goed vol, maar de turbometer kwam nog niets eens tot het einde van de schaal. Ik ondervond geen enkel probleem met fuel cut-off, niet bij volgas accelereren en ook niet bij tussensprints.

Bij Kees weer het terrein opgereden en de MBC een slag stroever ingesteld. De motor heb ik laten lopen omdat de turbo het niet leuk vindt om lekker heet te zijn en vervolgens uitgezet te worden. Vervolgens weer hetzelfde stukje gereden en gedacht "Dat kan nog wel wat forser". De auto bij een industrieterrein (wat heet) even aan de kant gezet, weer een slag aan de MBC gegeven en weer eens testen. Nu deed 'ie het prima. De naald sprong met gemak tot het einde van de schaal terwijl er niets te merken was van fuel cut-off. Voor zover ik begrepen heb is het einde van de schaal gelijk aan 0,7 bar overdruk. Het kan dus _nog_ feller maar dat durf ik niet aan zonder een meer precieze schaalaanduiding.

Op de weg terug kon ik het uiteraard niet laten om even met het gas te spelen. Een volledig lege rotonde bleek een ideaal punt om de nieuwe PK's te testen. Tot grote verbazing van 2 fietsers reed ik een paar rondjes op de rotonde. "Wat een Belgische actie" moeten ze gedacht hebben en ze hadden het niet bij het verkeerde eind. Het voelde fantastisch aan - zoveel meer trekkracht deed het fantastisch op die rotonde.

Op de snelweg naar huis maar even gekeken hoe goed het nou echt allemaal ging. Laat ik het zo stellen: zelfs als ik uitga van 10% afwijking op de kilometerteller gaat hij nu sneller dan de fabrieksopgave.

Daarna maar even rustig aan gedaan. Het geld groeit me tenslotte niet op de rug en een dikke boete door eigen schuld of een hoge brandstofrekening zag ik niet zitten. Tot een Mercedes 230 SLK mij wat kwam opjutten. Meneer had haast, maar ik had extra PK's. Toen ik de Volvo een klein beetje de sporen gaf bleef meneer op mijn bumper zitten. Daar was ik niet van gediend. Haddock kreeg flink de zweep erover in z'n 4 en de SLK werd steeds kleiner. Of hij flink gas gegeven heeft weet ik niet. Toen ik echter weer netjes 120 op het rechterbaanvak ging rijden kwam hij me voorbij en er stond een vreemde blik in zijn ogen. Een mengelmoes van boosheid en ongeloof.

Het mooiste moment was zondagavond. Een opgedirkte S70 diende zich aan. Hij was Ferrari-rood met verchroomde lichtmetalen 18" velgen (u weet wel, die met die haaietandjes en de vergulde nepschroefjes tegen de rand) en een behoorlijke hoeveelheid bijkomstig plastic waarvan ik zeker weet dat die niet standaard onder de voorbumper c.q. op de kofferbak zit. Ik kijk naar hem, hij kijkt naar mij. Zijn blik: "Tja, je hebt een Volvo maar hij ziet er niet uit." Mijn blik: "Hey kerel, je boeken zijn van je plank gewaaid". Laat ik het er op houden dat de blik van die kerel bij het volgende stoplicht alle boekdelen sprak die hij niet meer achterop zijn kofferbak had.

Laat het nu echter niet lijken alsof ik 'power-hungry' ben. Ik vind het leuk maar ik rij, afgezien van de capriolen van afgelopen week-end, nog steeds netjes de maximumsnelheid. Bij optrekken gebruik ik vaak de turbo niet eens. Ik laat de naald tot het midden komen en probeer er zo veel mogelijk voor te zorgen dat de turbo niet hoeft te werken. Het is alleen fijn om te weten dat ik die MR2 2.0 turbo de volgende keer wel kan bijhouden. Het is gewoon fijn om eindelijk van al die dieseltjes af te zijn. Het is gewoon leuk om alle petjes stiekem uit te lachen - zelfs zonder sprintjes. Het is gewoon schitterend om in de luxe van mijn Volvo te rijden en dan meesmuilend naar de man naast me te kijken die in z'n gloednieuwe audi A6 2.5 TDI de verloren tijd probeert in te halen.

Ware kracht zit van binnen. Bij Iaido is er een gezegde wat neerkomt op "Win het gevecht met je zwaard in de schede.". Ik snap deze filosofie nu des te beter. Ik hoef niet te sprinten, de wetenschap dat ik zou kunnen winnen mocht ik dat willen is genoeg.