Velen kennen natuurlijk Martin Bril's stukjes wel;

hij heeft een CY 850 T5R waar hij smakelijk over vertelt en ook het stukje over het Volvo (240) gevoel is heeft vele snaren geraakt

Vandaag ,21 juni, in de Volkskrant echter heeft hij het over onze geliefde 940!

http://www.martinbril.nl/archief/2007/06...

ALTIJD LACHENDE MAN

"Ken je dat, mensen die altijd zo'n lach op hun smoel hebben?" De autohandelaar keek me aan en deed de lach voor. Zo te zien deed het pijn. En het deed ook pijn om naar te kijken.

Dus ik knikte.

"Gisteren komt er hier een gozer met zo'n lach binnen, kalend type, hij wilde een auto. Een heel verhaal. Er moest airco inzitten, want hij ging naar Italie. Het moest een station zijn, want hij ging met een hele groep. Theatermakers of zo. Ik zeg: kijk buiten maar, daar staan ze. Hij naarbuiten."

"En toen?"

"Na een tijdje ga ik ook maar eens buiten kijken. Staat ie daar met die lach op zijn smoel bij die zwarte 850. Ik vraag: wat is je budget? Hij kijkt me aan met die lach en zegt: 1350 euro. Wat doe je dan?"

Ik schoot in de lach.

"Precies, je lacht hem uit. Maar die gozer geeft geen krimp. Waarom lach je nou, vraagt ie. Nou goed, ik leg het hem uit en laat hem die rode 940 zien. Drie ton gereden. Op gas. Prima wagen. Uit 93. Airo. Kun je met een heel toneelgezelschap in. Hij loopt er een paar keer omheen, en nee - toch maar niet. Ook goed. Ik had het al helemaal gehad met die gast. Maar 's middags komt ie terug. Hij wil hem wel hebben, toch. Ik zeg het nog maar een keer: achttienhonderd euro. Goed, oké, de volgende dag komt ie met z'n vrouw, proefrit maken, betalen, kenteken." De garagehouder keek me aan, met die grijns van die gozer.

Ik grijnsde terug, maar meer naar het meisje op de kalender achter hem. Mooie borsten had ze, maar ze keek niet vrolijk. Iedereen heeft wat, daar komt het op neer.

"Dus vanochtend staat die gozer hier, met z'n vrouw, zo'n lange, deegsliert met helemaal niks en een ongelofelijk chagerijnig gezicht. Ik begreep ineens waarom hij de hele dag met die lachende smoel rondliep. Om haar te compenseren. Ze lopen om die 940 heen. Nou moet je weten; ik heb er gistermiddag van alles aan gedaan. En hem schoongemaakt, alles. Gas gecheckt, airco bijgevuld, alles. Begint dat wijf te zeiken. Er is wel een beetje ruw mee omgegaan, zegt ze. Ja, wat wil je? Drie ton gereden, achttienhonderd euro, dan heb je hier en daar wat krassen. Ik had toch wel veel meer verwacht, zegt ze. Hier, al die gekke vlekken op de motorkap. En die gozer maar knikken met die stomme lach op zijn smoel. Dus ik zeg: laten we er maar over ophouden. Ja, ik had al lang geen zin meer om hem te verkopen. Begint dat wijf over een oude 240 die ze gezien heeft op het internet, met garantie en nog goedkoper ook. Koop je die toch lekker, zeg ik. Ja zeg! Sodemieter op. Van welke planeet komen jullie?"

"Sodemieter op," echoode ik solidair, en ik keek naar de 940 verderop, een prachtige wagen die dus maar 1800 euro kostte.

"Maar het verhaal is nog niet over," vervolgde de autohandelaar, "net als ik kwaad weg wil lopen, zegt die gozer met die lach op zijn smoel: ik bied er negen meier voor. Geloof jij het? Negen meier! Eerst komt ie binnen met een budget van 1350, dan gaat ie voor iets van 1800 en uiteindelijk blijkt ie maar 900 uit te willen geven. Het is soms om gek van te worden."

Ik knikte en keek naar het meisje op de kalender. Ze keek nog steeds niet vrolijk. Maar haar borsten waren mooi.